Marcus Tullius Cicero, orator et philosophus Romanus, multa de virtute et sapientia scripsit. In his scriptis, Cicero virtutem non solum ut summum bonum hominis describit, sed etiam ut fundamentum rei publicae stabilis et florentis. Sapientia, secundum Ciceronem, non est mera scientia rerum naturalium, sed potius capacitas agendi cum prudentia et iustitia in negotiis humanis.
Sapientiae studium ad vitam beatam ducit, quia per sapientiam homo veras vitae metas agnoscit et persequitur. In mundo pleno incertitudinibus, sapientia lumen praebeat quod viam ad veram felicitatem monstrat. Cicero inculcat, sapientiam sine virtute esse vix utilem, nam virtus sine sapientia cecidit in errorem et vitiis adstricta est.
Virtus autem, ut Cicero docet, in quattuor cardinalibus virtutibus consistit: prudentia, iustitia, fortitudo, et temperantia. Haec omnia non solum ad bonum individuum, sed etiam ad commune bonum conferunt. Civitas sine his virtutibus nec securitate frui potest nec iustitiae praecepta servare.
Cicero etiam per suas orationes et libros populum Romanum ad virtutem excitavit, exempla praebens ducum et civium qui per virtutem magnitudo animi demonstraverunt. Huiusmodi exempla, secundum Ciceronem, inspirare debent cives ad meliores se ipsos efficiendos et ad maiora communitatis bona aspiranda.
In conclusionem, Cicero affirmat veram sapientiam et virtutem esse semper inter se connexas. Qui sapientia fruitur, virtutibus ornatur, et contra, qui virtutibus caret, sapientia non plene potitur. Ergo, ad vitam optimam et ad societatem iustam edificandam, homines ad altiora semper tendere debent, virtutem et sapientiam quasi stellas duces habentes.
